Choć historia papiernictwa nie jest jasno określona, historycy uważają, że po raz pierwszy został wyprodukowany przez Chińczyków w 105 r. n.e. Jednak dopiero w czasach Imperium Rzymskiego papiernictwo rozpowszechniło się w Europie jako tania alternatywa dla papirusu.
Początki papieru są tajemnicą, ale uważa się, że wynaleziono go w Chinach między drugim a pierwszym wiekiem przed naszą erą. Dokładny proces produkcji papieru nie jest znany, ale przypuszcza się, że kora morwy lub włókna konopi były gotowane z wodą, aby uzyskać masę, którą następnie rozkładano na sicie do wyschnięcia. Ten wczesny rodzaj papieru był bardzo szorstki i niezbyt trwały, ale znacznie łatwiejszy w produkcji niż pergamin, który wytwarzano ze skór zwierzęcych.
Papier nie był powszechnie używany aż do czasów dynastii Song (960-1279 n.e.), kiedy to opracowano nowe metody wytwarzania trwalszego papieru. W szczególności stworzono rodzaj papieru zwany “papierem ryżowym”, w którym jako masy użyto zmiażdżonych łusek ryżu. Papier ryżowy jest nadal popularny do kaligrafii i malarstwa, ponieważ jego delikatna struktura pozwala na bardziej równomierne wchłanianie tuszu niż w przypadku innych rodzajów papieru.
Aktualnie papier jest wytwarzany z włókien celulozowych, które są pozyskiwane z masy drzewnej. Miazga jest następnie mieszana z wodą i substancjami chemicznymi, które pomagają rozłożyć celulozę na pojedyncze włókna. Włókna te są następnie układane na sicie lub siatce, gdzie są poddawane działaniu ciśnienia i wilgoci, które powodują ich łączenie w arkusz papieru.
Europejscy papiernicy opracowali nowy proces produkcji papieru, w którym zamiast włókien roślinnych stosowano bawełniane lub lniane szmaty. Dzięki temu papier miał znacznie mocniejszą strukturę. Stworzyli również maszyny, które mogły szybko i wydajnie produkować duże ilości papieru. Produkcja papieru szybko stała się ważną gałęzią przemysłu w Europie i przyczyniła się do rozwoju umiejętności czytania i pisania oraz nauki na całym kontynencie.